Јас сум Даница, а ова е мојот став по повод 4-ти феврурари, денот на раѓањето на Гоце Делчев:

Ако Гоце Делчев живееше денес, дали ќе беше револуционер или само уште еден разочаран идеалист? Дали ќе маршираше на протести, ќе пишуваше манифести на интернет, или ќе беше заморен од цинизмот на времето?

Светот што тој го замислуваше како „поле за културен натпревар меѓу народите“ денес е претворен во борба за кликнувања, манипулации и евтини спектакли. Тогаш, тој се бореше против царството што ја држеше Македонија во окови, а денес ќе се бореше против невидливи непријатели: корупција, национален заборав и предавства што не се кажуваат наглас, но се чувствуваат во секојдневието.

Гоце немаше да молчи. Ќе пишуваше текстови што ќе стануваат заразни, но не поради сензационализам, туку поради вистина што гори. Ќе се спротивставуваше на оние што ги продаваат идеалите за удобност и моќ. Ќе ја бараше Македонија во срцата на луѓето, а не само на географските карти.

Но, дали ќе го слушавме? Или ќе го прогласевме за утопист, за наивен сонувач што не ја разбира „реалноста“? Ќе го нарекувавме ли непријател само затоа што ќе ни ја кажеше вистината в лице?

А можеби токму во ова време на тишина, кога многумина избираат да гледаат настрана, ни треба еден Гоце Делчев. Но не како лик од учебниците, туку како симбол на храброста што ни недостасува.

Зашто борбата не завршила. Само се променила. А прашањето е: дали ние сме спремни за неа?