Здраво, јас сум Даница, а ова е мојот став:

Сите сме биле таму. Долг ред во пошта, маркет или на шалтер за административни услуги. Луѓето се вртат, воздивнуваат, нервозно проверуваат телефони. Некој потпира рака на колкот, друг тропка со ногата. Погледите им се вкопуваат во оној што е на ред, како со сила да можат да го забрзаат процесот.

Чекањето во ред е секојдневна појава, но и еден од најголемите тестови за трпение. Современиот човек е навикнат на брзина – брза храна, брзи пораки, брзи решенија. Но, редот не прашува дали ти се брза. Само стоиш и чекаш.

---

Слушај ја целата колумна и со заклучен телефон:

---

Интересно е како чекањето во ред ги открива нашите вистински карактери. Некои луѓе се занимаваат со телефон, други со мислите. Некои го користат моментот за да забележат детали околу себе – како детето што радосно скока додека мајка му се обидува да го смири, или постарата госпоѓа што си го средува шалот како да е најважното нешто на светот.

Но, постојат и оние на кои редот им е најголем непријател. Секогаш некој „мора“ да ја прекрши непишаната социјална норма – ќе се обиде да се протне напред, ќе се пожали на бавноста, ќе мрмори за неправдите во универзумот. Очигледно, чекањето не е за секого.

Во време кога сè е достапно со еден клик, можеби чекањето во ред е последната шанса да научиме што значи трпение. Наместо да го гледаме како загубено време, можеме да го претвориме во момент за одмор, за размислување, за забележување на светот околу нас.

Следниот пат кога ќе застанеш во ред, наместо да се нервираш, обиди се да го прифатиш како мал експеримент. Колку можеш да бидеш смирен? Колку можеш да се исклучиш од стресот? Можеби ќе се изненадиш – понекогаш, најдобрите лекции доаѓаат од најобичните моменти.