Јас сум Даница, ова е мојот став:

Постојат зборови што не можат да се преведат, чувства што не можат да се објаснат, а се разбирливи само кога се изразени на мајчин јазик. Тоа е јазикот со кој сме ги изговориле првите зборови, со кој сме ги научиле првите приказни, со кој нè смирувале додека сме плачеле, јазик на кој сме мечтаеле и сонувале. Тоа е јазикот што нè прави она што сме.

Слушај ја целата колумна и со заклучен телефон:

На 21 февруари, Денот на мајчиниот јазик, не го одбележуваме само јазикот како средство за комуникација, туку и како дел од нашиот културен и личен идентитет. Секој јазик носи своја историја, свои митови, своја душа. Но, она што најмногу го одржува жив некој јазик не се книгите, законите или институциите, туку луѓето што го говорат, што го сакаат, што го чуваат и негуваат.

Во време кога глобализацијата ни носи нови можности, но и предизвици, важно е да се запрашаме – дали доволно го негуваме својот јазик? Дали ги учиме новите генерации да го сакаат, да го почитуваат, да го надградуваат? Дали сме свесни дека секоја изгубена народна песна, секоја заборавена поговорка или дијалектен израз е еден чекор поблиску до тивкото гаснење на нешто што некогаш било живо?

Честопати се воодушевуваме на странските јазици, на нивната звучност и убавина. Но, убавината на мајчиниот јазик не е во споредбата со другите, туку во неговата неповторливост. Во зборовите што нè враќаат дома, без разлика каде сме. Во гласот на бабите и дедовците што раскажуваат приказни. Во песните што ги пееме без да размислуваме за нивното значење, затоа што чувствуваме дека ни припаѓаат.

Мајчиниот јазик е коренот што нè држи, но и гранката што нè носи напред. Да го чуваме, да го негуваме, да го сакаме. Затоа што кога ќе исчезне јазикот, исчезнува и дел од нас. Бидејќи секој јазик е приказна, а, мајчиниот–нашата сопствена.