Замислете свет каде секој звук е прегласен, секој допир е премногу силен, а зборовите често изгледаат како сложувалка што не се вклопува. Ова е реалноста за многу лица со аутизам – свет полн со убавина, но и предизвици што остануваат невидливи за другите.

Аутизмот не е тишина, туку поинаков начин на комуникација. Не е осаменост, туку желба за поврзување на свој начин. Не е недостаток, туку уникатност што треба да се препознае.

Секое дете што нѐ гледа во очи, секој млад човек што избегнува гласни собири, секој возрасен што длабоко навлегува во своите интереси – тие не се “луди”, тие само чекорат по пат кој ние сè уште не сме научиле да го следиме.

Најголемиот подарок што можеме да го дадеме е разбирањето.

Да престанеме да ги менуваме и да почнеме да ги прифаќаме. Да ја слушнеме музиката во нивниот свет и да научиме да танцуваме во нивниот ритам.

Бидејќи различноста не е нешто што треба да се коригира – таа е нешто што треба да се почитува.